چوگان در ایران
سلطان قطب الدین ایبک ، برده نظامی ترک از شمال افغانستان امروزی که سپس به امپراطور هند شمالی رسید ، فقط چهار سال از سال 1206 تا 1210 به عنوان یک امپراطور حکومت کرد اما به طور تصادفی در سال 1210 در حال بازی چوگان درگذشت. در حالی که او مشغول بازی چوگان سوار بر اسب بود ، اسب او افتاد و آیبک بر روی نوک زین خود قرار گرفت. وی در حوالی بازار آنارکالی در لاهور (که اکنون در پاکستان است) به خاک سپرده شد. آرام پسر ایبک ، در سال 1211 میلادی درگذشت [2] ، بنابراین شمس الدین ایلتوتمیش ، دیگر برده نظامی از نژاد ترک که با دختر ایبک ازدواج کرده بود ، جانشین وی به عنوان سلطان دهلی شد.
از پارس ، چوگان به بیزانس (که آن را تزیکانیون می گفتند) شیوع یافت و پس از فتح مسلمانان به سلسله های ایوبی و مملوکی مصر و شام ، که نخبگان آنها بیش از سایر ورزش ها از آن استقبال می کردند. مشهور به سلاطین برجسته ای مانند صلاح الدین و بایبارز بودند که آن را در دربار خود تشویق می کردند. [16] چوب های چوگان از ویژگی های پیش ساخته Mameluke کارت های بازی امروزی بود.
یک مینیاتور فارسی از شعر Guy-Chawgân ("توپ و چکش چوگان") در زمان سلسله صفوی ایران ، که نشان می دهد درباریان سوار بر اسب در حال بازی یک بازی چوگان ، سال 1546 میلادی
بعداً چوگان از ایران به سایر مناطق آسیا از جمله شبه قاره هند [17] و چین منتقل شد ، جایی که در زمان سلسله تانگ بسیار محبوب بود و اغلب در نقاشی ها و مجسمه ها به تصویر کشیده می شد. این بازی که برای آموزش سواره نظام بسیار ارزشمند بود ، توسط قرون وسطی از قسطنطنیه تا ژاپن انجام می شد. در شرق به بازی پادشاهان معروف است. [14] گفته می شود نام چوگان از کلمه تبتی "pulu" به معنی توپ گرفته شده است. [18] در سال 2017 ، یونسکو Chog?n را به عنوان میراث فرهنگی ایران در فهرست میراث فرهنگی ثبت کرد.